Het zomergevoel was er vanaf de eerste minuut. Een goed gevulde Sint Nicolaaskerk in Brouwershaven, een uitgebalanceerde muziekkeuze en een overenthousiast orkest met een bezielende chef-dirigent. Ivan Meylemans heeft van het Zeeuws Orkest (HZO) iets geconstrueerd waarop Zeeland trots mag zijn. Hij zorgde er niet alleen voor dat de balans tussen strijkers, blazers en slagwerk werd hersteld, maar ook dat het orkest in zijn geheel genuanceerder en vooral ook dynamischer ging spelen. Het spelplezier spat er nu elk concert vanaf.
De tocht vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar Brouwershaven geeft mij bovendien elk jaar een extra zomers gevoel. Telkens weer denk ik dan: ‘Wat is het landschap van Zeeland toch mooi’, zo verschillend en zo rustgevend. Als ik dan na een wandeling door het pittoreske plaatsje Brouwershaven binnenkom in een kerk met een bijzondere sfeer (na de pauze branden de kaarsen in de kroonluchters), krijg ik steeds dat warme gevoel van: ‘Nu komt het, ik kan weer onbevangen puur genieten.’
Deze keer was gekozen voor een ‘klassiek’ programma met werken voor een wat kleinere bezetting. Twee kortere composities als amuses voor de hoofdschotel de symfonieën van Mozart en Beethoven.
De Ouverture L’Italiana in Algerivan Rossini, met die meeslepende ritmische muziek en orkestrale uitbundigheid, werd lekker vrolijk en zelfs een beetje bombastisch humorvol gebracht. Gli uccelli (de vogels) van Respighi met muzikale sfeertekeningen van de duif, hen, nachtegaal en koekoek is een heerlijk muziekwerk waarin je klapperende vleugels en pikkende snavels hoort. Wat een heerlijke rust sprak eruit de hobosolo toen de duif werd geportretteerd. De solopartijen voor de houtblazers en hoorns waren helder en mooi van klankkleur. Een uitstekende keuze om dit werk van een romantische 19de -eeuwse componist te programmeren, die zich baseerde op muziek van de 17de en 18de eeuw.
De symfonie 31 in D (Parijse symfonie) schreef Mozart in 1778 toen hij met zijn moeder in Parijs was (waar zij zou sterven). Een niet echt gelukkige periode voor de jonge Mozart, maar de symfonie werd een succes. De uitvoering was er eentje vervuld van een groot vrijheidsgevoel. Mozart hield zich nog wel aan de klassieke driedelige vorm, maar wist met stevige ritmes in het Allegro assai toch een feestelijke uitbundigheid uit te drukken. HZO speelde het gedisciplineerd, genuanceerd en vol blijheid. Het Andante met een steeds terugkerend thema ademde rust en in het snelle slotdeel werd met een mooie dynamiek en spanning gebracht.
Na de pauze pakte HZO uit met Symfonie 7 in A van Beethoven. Wagner noemde deze symfonie ‘de Apotheose van de dans’ en die verschillende ritmes in de vier delen kwamen echt goed uit. Er werd pittig gemusiceerd en HZO zette de vele modulaties en effecten goed in de verf. Het tweede deel, met een langzame mars erin, werd subtiel ingevuld met een door de blazers en strijkers perfecte dialoog. Ook in het briljante Presto was het samenspel tussen de instrumentengroepen mooi in balans. Vooral het langzame deel en de grote verschillen in majeur en mineur kwamen goed over. Het slotdeel kreeg een stormachtige en krachtige vertolking. De energieke paukenroffel bleef lang nazinderen.
HZO verzorgt dit concert nog tweemaal: Vanavond 21 juni in de Geerteskerk in Kloetinge en morgen 22 juni in de Grote Kerk in Veere. Beide aanvang 20.00 uur.
Jeanette Vergouwen-de Caluwe